“ስምዒ ወለትየ ወርእዪ፣ ወአጽምዒ ዕዝነኪ፤ ርስዒ ሕዝበኪ ወቤተ አቡኪ፤ እስመ ፈተወ ንጉሥ ሥነኪ።” “ልጄ ሆይ ስሚ እዪም፤ ጆሮሽንም አዘንብዪ፤ ወገንሽን የአባትሽንም ቤት እርሺ፤ ንጉሥ ውበትሽን ወድዶአልና።” (መዝ ፵፬፥፲)